Мәңгілік сағыныш
Мен ол кезде кішкентай болатынмын. Есімде көп дүние қалмады. Небәрі екі жарым жаста едім. Әкеме алаңсыз еркелеп жүрген кезім. Қазір сол бір мәңгілік есте қалған бал кезеңдерді қатты сағынамын.Мендегі сағыныш әкем Жолдасбек Ешмахановқа арналады. Әлеуметтік желіден, теледидардан әкесін қарттар үйіне өткізіп, әкесіне ауыр сөздер айтып жатқандарды көрсем, жаным түршігеді. Сол сәтте менің ойыма тек бір ғана ой келеді. «Әттең, сол баланың орнында мен болсам ғой» деген. Отбасымызда әкеміздің жоқтығы біз үшін де, анам үшін де қиын. Қанша қиын болса да, мен жүрегіммен анамды түсінемін. Сол үшін де анама мені өсіріп, баққаны үшін көп рақмет айтамын.
Әкем жайлы мен ұмыт қалдырған жерлерімді анам ылғи есіме салып, бірде күліп, бірде жылап еске алып отырамыз. Мен әкемнің өте жақсы адам болғанын білемін. Себебі анам сабақтан жақсы баға алғанымда, жетістікке жеткенімде, айналамды күлдіріп, адамдармен тез тіл табысқанымда «әкеңе ұқсап барасың» дейді.
Мен әкеме уәде бердім. Өскенде ақылды қыз болуға, анама қамқор болуға, бауырларымды жылатпауға, ең бастысы, әкемнің есімін жоғалтпай, ел «кімсің?» деп сұрағанда «Жолдасбектің қызымын» деп еңсемді тік көтеріп, еліме қызмет ететін боламын. Және де мен бойжеткен соң дәрігер болып, анамды ауыртпай, өзім емдеп жазғым келеді.
Мен достарыма ата-аналарыңды бар кезінде құрметтеу керек екенін айтқым келеді. Ешбір бала ата-анасыз өспесе екен деп тілеймін. Әкенің мейірімі шексіз болса, ананың алақаны – жұмақ. Менің әкем бізге тілеулес болып, жебеп жүргенін білемін. «Әкешім, жаныңыз Жәннатта болсыншы» деп тілеуден ешқашан шаршамаймын.
Диана БАТЫРБЕК,
№130 Абай атындағы
№130 Абай атындағы
орта мектептің 4-сынып оқушысы,
Ақжарма ауылы.
