Ат үстінен түспеген ана

Ана – әр отбасының жүрегі, берекесі мен мейірімнің қайнар көзі. Қазақ халқы ананы құрметтеп, қадірлеген. Қиын-қыстау кезеңде нәзік жандылар да ер азаматтармен қатар қара жұмысқа араласып, еңбек етті. Соның бірі еңбек жолын сауыншылық пен мал шаруашылығына арнаған Бесарық ауылының тұрғыны – Алтынкүл Жүсіпова.

Таңмен таласа оянып, балалары үшін тынбай тірлік істеп жүретін жанның бірі – Алтынкүл Дүйсенбайқызы. 1974 жылы еңбек жолын әртүрлі жұмыс түрінен бастаған жан сиыр да сауғанын, қой да қырыққанын айтып өтті.

– Жастайым­нан еңбекке ара­ластым. Жұ­мыстың үлкені, кішісі деген жоқ­пын. Күріш ал­қаптарын да­йындауға да бар­дым, дәнді-дақыл піс­кеннен кейін күзде ком­байнмен күріш жинаудан да қалған емес­пін. 1976 жыл­ға дейін әр­түрлі жұмыс­қа бейім­делдім. Оқу бітір­геннен кейін сол кездегі Қоғалыкөл совхозында төрт жылдай кітапханашылық қызмет атқардым. Сөйтіп жүріп өмірлік жолдасым Ибрагим Белгібаевты жолықтырып, қазіргі Бесарық ауылына келін болып түстім. Отағасы ауылдың совхозында механизатор болып еңбек етті. Мен үй тірлігімен айналысып, ата-енеге қарайладым, – дейді аяулы жан.

Төрт баланы өмірге әкелген еңбекші әйел отбасымен мал шаруа­шылығын дамытуға атсалысады. 1984 жылы үкіметтен қошқар қабылдап, тұқымын көбейтуге жұмыс жасады. Одан әрі 1985 жылы сол кездегі мал шаруашылығын дамытуда ұйымдастырылған «100 жылқыға – 100 құлын» үкіметтік бағдарламасына қатысып, жылқы қабылдады. Солай жолдасы Ибрагим Төлегенұлымен бірге жылқы тұқымын көбейтуге атсалысып, қасында сауыншылық қызмет пен табын көмекшісі жұмысын қатар алып жүрді. Сол кездегі басынан өткен қиын­шылық пен қызықты сәт­ті Ал­тынкүл Жүсіпова есіне алып, бөлісті.

– 1984 жылы қошқар қабыл­­даған уақыт еді. Қошқар мен саулықты бөлек ұстайтын жаз мезгілі болатын. Жолдасым екеуміз бір-бір жылқыны мініп алып, екі қошқарды жетектеп суға тоғытуға апара жатқанбыз. Көлге жетер жарты жолда шөлдеп, бір ағаштың астына су ішіп, жүрек жалғап алайық деп тоқ­тадық. Ас-ау­қа­тымызды жеп отыр­ғанда ғана жа­ңағы же­тектеген екі қош­­­­­қардың жоқ еке­­нін бай­қаймыз ғой. Сол жерде бір қолыма жеп отырған асымды ұс­тап, анау жайы­лып жүрген са­у­лық жет­кіз­бей, екі са­ғат деген де әзер ұста­­ғаным есімде. Саулыққа қосылып кететін болды деп, ебіл-дебілім шығып жылағаным тағы бар. 40 жыл өтсе де әлі есімнен кетпейді, – дейді еңбек адамы күліп.

Мал шаруашылығының бейнетін тек шыдамды, еңбекқор адамдар ғана істей алады. Шаруаға икемделген келіншек мен жолдасы жылқы бағуда 1996 жылға дейін еңбек етіп, «100 жылқыға – 100 құлын» жос­парын орындап, чемпион болған. Кейіннен жолдасы 2007 жылға дейін ауылдың белді механизаторы қызметін атқар­ған. Сол жылдары жолдасының қан қысы­мына байланысты ота­ғасына қарайлап үйде болған.

Зейнетке сол еңбегімен шығып, қазіргі таңда ақ жаулықты әже болып отыр. Көпті көрген Алтынкүл Жүсіпова бүгінде жетпістің үстінде. Бар білгені мен түйгенін ұрпақтарының санасына сіңіруде өзіндік орны ерекше. Төрт баладан тараған немерелерінің қызығын көріп отырған аяулы әже – мал шаруашылығының дамуына үлес қосқан нағыз еңбек адамы.

Гүлсезім ЖАНСЕРІКҚЫЗЫ