– Жеңіс!
– Жеңіс!
Жетті хабар таң ата,
Таңмен бірге қуанышты тарата.
Жетті хабар май гүлінің иісі боп,
Бар ғаламды дүбіріне қарата.– Сүйінші! – деп айқайлайды бала да,
– Сүйінші! – деп зыр жүгірген ана да,
– Сүйінші! – деп қыз сүйеді жеңгесін,
Жеңгесі оған қарыздар боп қала ма...– Құтты болсын!
– Құтты болсын! – дескен жұрт.
Ел көгінен төрт жыл төнген көшкен бұлт.
О несі екен: бір жылап, бір күлгені, –
Айырылып-ақ қалғандай ма естен жұрт?..Енді қайтсін?!
Төрт жыл күтті-ау бұл күнді.
Бұл төрт жылда талай төзім жыртылды.
Бұл төрт жылда талай сенім бор болып,
Талай үміт сабағынан қырқылды.Талай ата жаспен жуды сақалын,
Талай ана атты қарғыс қаһарын.
Талай жұбай бағы қара атанып,
Уын ішті қасірет-қайғы, қапаның.Қуанышын кеткен тонап ада ғып,
Бұл төрт жылға лағнет айтты балалық.
Талай перзент жетім қалды жаутаңдап,
Әке алдында еркін өспей таралып.Талай үйдің сөніп жарық шырағы,
Түңліктері ашылмастан тұр әлі.
Тағдыр бар ма басылмаған таңба боп,
аты өшкір фашизмнің ылаңы.Ол тұнығын даламыздың кетті улап,
Қаламызды түтін басты өрт бунап.
Ашынды ел, қан айналды жүректе,
Бүкіл Отан кеудесінде кек тулап.– Майдан үшін!
– Жеңіс үшін бәрі де!
Ұраны осы балаға да, кәріге.
Сол үшін біз аш құрсақ та боп жүрдік,
Сол үшін біз көндік үнсіз әлі де.Сол үшін де төрт жыл күттік, аңсадық,
Сол үшін де бейнет шектік жан салып.
Сол үшін де қатпаған жас қабырға
Төрт жыл бойы көтермеді қанша жүк?Жеңіс!
Жеңіс!
Жеңіс – біздің жанымыз.
Жеңіс біздің қасіретіміз, зарымыз.
Жеңіс біздің әке, ағаларымыз,
Жеңіс біздің қасиетті қанымыз!Осылай айттық біз сол Жеңіс күнінде.
Сөзіміз бұл сан қайталар бүгін де.
Ұмытылмай соғыстың зар зардабы
Өмір бойы; атар жүрек түбінде.