Интернетсіз бір күн
Бұрын ұйқыдан оянған адам керіліп-созылып, ұйқысын ашу үшін тысқа шығып, таза ауамен тыныстайтын. Ал бүгінде көзін тырнап ашатын жұрт бірден ұялы телефон ішіндегі әлемге еніп кететін болған. Таң атпастан әлеуметтік желінің желегіне түсіп, Whatsapp-тан келген хабарламалар бәрінен маңыздырақ. таңның атысы, кештің батысы сол қалта құрылғысына үңілген күйі ғаламтор желісінен шыға алмай, тіпті, түн жарымға дейін жастанып жату әдетке айналған. Шынайы өмірден гөрі телефондағы бейәдеп қылықтар қызық бола түскен. Оның жетегіне іліккен жан «байлаулы баспақ» секілді шырмауынан шыға алмайды.Қазір «қалтафонның» қадірі артып тұр. Ол өміріміздің бір бөлшегі іспетті. Барлық тірлік сонымен бітеді, бүкіл шаруаны үйде отырып-ақ сонымен шешуге болады. Айшылық алыс жерлерден жылдам хабар аласың, іздегеніңді де соның ішінен табасың. Пайдалы кеңесі де бар, пайдалы емесі де бар. Бас көтермей үңілесің, кей кезде түңілесің. Алайда, ішінен шықпайсың, уақыттың зымырағанын ұқпайсың.
Әйтеуір, әлеуметтік желі әлегінде жүріп бір күннің қалай өткенін білмей де қаласың.
Бұл құрылғы біреуді ғажап қылудың, енді біреуді мазақ қылудың құралына да айналды. Әнеугүні көрші тұратын көкем «Тойға бара қалсақ, бір орында тапжылмай отырып, астан дәм татып қана келетін болдық. Қатарластарыңмен көңіл көтеріп, билей қояйын десең «сто грамнан» бір-ақ шығасың. Одан тыныш отырған жақсы» деп еді. Кейіннен барып түсіндім. «Сто грам» дегені инстаграм екен. Еріксіз күлдім. Бірақ көкемнің сөзі жөн. Бүгінде бәрінің аңдығаны – біреудің ыңғайсыз жағдайға тап болуы. «Біреудің ар-намысына кір келеді-ау, көңіліне кірбің ұялатамын-ау» деп жатқаны жоқ. Тығырыққа тірелсе де, қиналса да көмек қолын созудың орнына ұялы телефонға түсіріп, елге таратқаны «олжа» оларға. Осының салдарынан адам баласы адамгершіліктен ада болып бара жатқандай.
Ердос СӘРСЕНБЕКҰЛЫ
