Оңбай құладым...
Бірде жұмыс барысымен ҚР ДСМ СЭБК «Ұлттық сараптама орталығы» ШЖҚ РМК Қызылорда облысы бойынша филиалының Сырдария аудандық бөлімшесіне жолым түсті. Сонда бөлімше басшысы Жансая Аманқосқызы жылы лебізбен қарсы алған еді. Мекеме басшысымен сол кезден басталған таныстық күні бүгінге дейін апалы-сіңлілік байланысқа ұласып келеді.Үйде болсын, қызметте болсын халықтың дархан мінезін танытып, қазақ әйелдерінің мықтылығын дәлелдеп жүрген Жансая Ақылбекова күнделікті қызметтен босай қалса қолға қалам алып, балалық шақтың бал шақтарын қағаз бетіне түсіреді екен. Бұл туралы біз жақында біліп, назарларыңызға бір естелігін ұсынғымыз келді.
Қолымдағы табағымның майына қарамай, қолтығыма қыстырып алып, шаңдатып, жалаң аяқ жүгіріп келе жатып, оңбай құладым. Табақ та шаң, мен де шаң, оған қарайтын мұрша бар ма, атып тұрып қайта жүгірдім...
Анам (марқұм) жұма күні жеті күлше пісіріп жатты. Жылы көрпенің астынан шығуға ерініп, одан күлшелерді тарату керектігін елестетіп, өзімнен өзім шаршап жатырмын.
Бір кезде анам кіріп келіп:
– Жансая, жеті күлшені таратып келе ғой. Сосын екеуміз дүкен аралап келейік, – деді.
Бағанағы ойша шаршап жатқаным бір сәтте ғайып болып, орнымнан атып тұрып:
– Қане, күлшелер? – дедім.
Ауыз үйге шығып, табақтағы ыстығы басылмаған күлшелерді алып, енді аяқ киімімді киейін десем, сүйретпемнің бір сыңары жоқ. «Осы ит сор болды, менің аяқ киімім тәтті-ау?! Қай көршінің сәкісінің астында жатыр екен?» деп бір күбірлеп алдым да жалаң аяқ күлше таратуға тарттым. «Таратып болған соң дүкен аралап келеміз» деген сөз дегбірімді қашырып, асықтырып барады.
Жүгіріп келе жатып, май топыраққа оңбай құлап түстім. Содан не керек, қара қыз аппақ топыраққа кірпігіне дейін малынып, үйге кіріп келгенмін ғой. Анам (марқұм) түрімнен шошып кетті, бірақ сабырлы еді, шіркін.Тістеніп тұрып:
– Күлшелерді тараттың ба? – деді.
– Иә, – деп тақ ете қалдым. Анам:
– Бармайсың ешқайда мына түріңмен... Жуынып-шайынып болған соң үйді салқын сумен тазалап жуып шық, – деп қарап тұр.
Балалық қой, дүкенге апармағаны үшін анама ашуланып, бұлқан-талқан болғаным бар. Бірақ ол кезде әке-шешеге қарсы шығу қайда?! Мұрнымды бір қорс еткіздім де, «иә» деп қала бердім.
Балалық шақтың бал күндері қазір тәтті естелік қана болып, кей-кейде санамызда жылт етеді осылай...
