Жылдам уақыт, баяу сезім

Біз жылдам өмір сүріп жатырмыз. Таң атады – асығамыз. Кеш батады – шаршаймыз. Таңертең кофе ішіп үлгермей жатып, кешкі жоспарды ойлаймыз. Телефонда – үздіксіз хабарлама, әлеуметтік желіде – өмірлердің үзіндісі. Айналаның бәрі асығып бара жатқандай. Бірақ сол қарқынмен бірге өзімізді жоғалтып жатқан жоқпыз ба?

Сағыныш, қуаныш, реніш – бұлар секундпен емес, сәтпен өлшенеді. Ал қазіргі өмір бізге сол сәтті толық сезінуге мүмкіндік бере ме? Қуана алмаймыз – дереу суретке түсіп, жариялау керек. Мұңая алмаймыз – бізден жауап күтетін хаттар, тапсырмалар бар.

Уақыт жүгі жеңіл емес. Бір күнде жүз жоспар, бір аптада мың уайым. Бірақ адам – машина емес. Бізге тоқтау керек. Бізге ішіміздегі үнді тыңдау керек. Сол үн – баяу, бірақ шынайы. Ол бізге не керек екенін айтады. Кейде жай ғана тыныштық, кейде қарапайым серуен, кейде досыңмен іркіліссіз әңгіме. Сезімдерімізді де жылдам тұтынуға үйреніп барамыз. Бір сәттік шабытпен басталған арман тез ұмытылады. Бір кездесуде жақын болып, ертең ұмытылатын қатынастар көбейді. Адамдар бір-біріне де жылдам үйреніп, тез жалығады.

Бірақ адам табиғаты ондай емес. Адам – байсалды жан. Тек оны күнделікті күйбең басып қалды. Жан дүниеміз әлдеқашан: «Тоқташы. Бәрі жақсы. Тек асықпа...» деп тұрған шығар.

Кейде ешкімге жазбай, ешқайда бармай, ештеңе істемей – жай ғана өзіңмен қалу керек. Жылдам уақыттан бір сәтке кеш қалып, баяу сезімнің дәмін сезіну керек. Өмір шын мәнінде сол баяу сәттерде тірі.

Мұрат А.Н.

Қорқыт ата атындағы Қызылорда университетінің 4 курс студенті

Фото: Ашық дереккөзден